Majoor Davies antwoordde: “Onze indringing in uw gebied is niet opzettelijk of 
oorlogsgeoriënteerd. We zijn ongewapend. Onze bedoelingen zijn vreedzaam. 
Dit is een Amerikaans vaartuig en we zijn dit land binnengekomen om alleen 
maar te observeren wat de Nieuwe Duitsers doen en of ze oorlogszuchtig zijn”. 
Het antwoord lijkt de Vikingcommandant tevreden te stellen. Hij antwoordde: “U zegt 
dat u in vrede komt. Ga in vrede. Maar verlaat onmiddellijk ons luchtruim! Mocht u 
ons nog eens officieel willen bezoeken, neem dan contact op met onze 
oppervlaktebemiddelaar, de IJslandse regering, en het verzoek zal worden 
doorverwezen naar de juiste autoriteiten! Majoor Davies vloog weg en nam zijn 
volgende willekeurige peiling mee naar een waargenomen lichtbol in het midden 
van het binnenland. Terwijl ze naar het zuiden snelde, pikten de camera’s steden en 
dorpen op die niet verschilden van die aan de oppervlakte. Ze zagen ook vee en 
paarden en kuddes schapen, verzorgd door herders. Ze zagen het allemaal, het 
stedelijke en het landelijke. Op volle zee zagen ze zelfs zeilschepen en merkten ze 
de gestage noord-zuid passaatwinden op.

Het schip had nog steeds 2.000 mijl aan reserve-energie die hij niet had gebruikt. 
Onbewapend als ze waren, vertrouwden ze bij een aanval op deze reservesnelheid 
om een ontwijkende tactiek te ontwikkelen of de confrontatie te verlaten. De 
bemanning hoopte dat als ze op een vijandig schip zouden aankomen, het niet eerst 
zou vuren en later - te veel later - vragen zou stellen. 

Binnen twee uur na een zigzagkoers kwam het schip op een nieuw dor land. Toen ze
 zo’n gebied bereikten, hadden ze te horen gekregen dat ze nieuwe Duitse vliegtuigen 
met ronde vleugels konden verwachten. De briefing voor de vlucht bleek correct te zijn. 
Neerkijkend zagen ze soldaten op de grond boren op een onmiskenbare manier. 
Veel kazernes en bouwkampen waren in de buurt, evenals visuele bewijzen van de 
aanleg van een nieuwe spoorlijn. 

Het beeld was bijna sereen, toen van onderaf de luchtafweergeschutschelpen 
begonnen te barsten. De piloot schoot tot op 60.000 voet en merkte op: “Ik wed dat 
die granaten ‘in Duitsland’ op hen zijn gestempeld’. Maar de beschietingen werden 
niet lang volgehouden. Op de bodem van het Amerikaanse schip flitste opnieuw de 
grote groene letters PEACE aan en uit. Het luchtafweergeschut hield op. Gehelmde 
Duitse soldaten staarden omhoog naar het schip dat in een taal sprak die ze 
verstonden. Het Amerikaanse schip vloog vervolgens over een grote nederzetting 
met een gevestigde luchthaven. Bij het inbreken in de Amerikaanse golflengte vroeg 
een stem in het Duits om identificatie en vluchtplan. Majoor Davies wist dat een 
tweede kritiek punt was bereikt in zijn verkenning van de binnenwereld. De 
vluchtofficier overhandigde de microfoon aan een luitenant die Duits sprak en 
antwoordde als volgt op de toren: “Wij zijn een verloren oppervlakteschip van 
oorsprong USA. We kunnen niet verklaren hoe we hier aankwamen nadat ons 
kompas gek geworden was. De instrumenten werken nu in orde, maar de navigator 
kan de oriëntatiepunten niet identificeren. Kunt u een routebeschrijving geven?”
Geen enkel Duits rondvleugelvliegtuig ging de lucht in. De camera’s op het 
Amerikaanse vliegtuig bleven maar wegvluchten naar de stad en de omgeving. 
(Latere studie toonde aan dat de stad Nieuw Berlijn is.) 

De Duitse torenoperator pauzeerde, alsof hij in overleg was. Daarna antwoordde hij, 
met een expliciete verwijzing naar het vertrek naar de oppervlakte. Het Amerikaanse 
vaartuig, dat nog steeds in het Duits spreekt, dankte de toren en verliet het tafereel 
op een noordelijk kompaslagering, zoals aangegeven. Na een vlucht over de stad op 
3.000 voet, begon het Amerikaanse vaartuig zijn noordelijke spoor en keerde later 
terug naar de evenaar van het binnenland, waar een kleine bal van licht als markering 
fungeerde. 

Een uur later werd de snelheid verlaagd toen ze naar de binnenste zon toe kwamen. 
Het licht was niet intens noch kwetste het de naakte ogen. Aangezien zij de 
reusachtige 600 mijl diameter bol naderden, merkten zij op het op een gigantische 
lantaarn van China leek, rond de omtrek waarvan daar ging een geribbelde 
kattengang. De grote deuren die naar het binnenste van de lantaarn leidden, waren 
duidelijk zichtbaar, waar zich de bron van het diffuse licht bevond. Bij nadere inspectie 
vanuit de lucht bleek niet hoe de door de mens gemaakte bol in het midden van de 
lucht werd opgehangen. De bemanning merkte op dat één kant van de door de mens 
gemaakte zon bedekt was met een schild dat, door langzaam te draaien, daglicht en 
duisternis naar de binnenwereld bracht - net als de zon hierboven. 

Terwijl het Amerikaanse ambacht het wetenschappelijke wonder bestudeerde en 
fotografeerde, vond een derde confrontatie plaats. Van hoog boven een ander 
eskader van ongeïdentificeerde Atturrese ronde vleugelvliegtuigen daalde een ander 
eskader af op het eenzame Amerikaanse schip, dat strikt buiten de grenzen van het 
binnenste zonnegebied lag. Het PEACE-bord in het groen werd opnieuw aangeflitst 
en het schip draaide zich om zodat de nieuwkomers het bord konden zien. De 
uitdaging kwam abrupt. “Identificeer de aanwezigheid in de buurt van de zon en leg het 
uit.” De Amerikaanse commandant reageerde snel. De commandant van het Atturrese 
schip vroeg vervolgens het oppervlakteschip te vertrekken en zijn politie-eskader 
begeleidde het binnenvallende schip terug in noordelijke richting naar de ingang aan 
de top van de wereld. 

In hun vlucht van fantasie door de binnenwereld fotografeerden de scheepscamera’s 
ook een waterval die de Niagara Falls in het niet viel. Vlakbij was een 
waterkrachtcentrale. Op een andere locatie op het continent waar de Atturreërs woonden, 
werd een immense geiser van water gezien die miljoenen liters stoom en warm water in 
de lucht gooide en een reusachtig meer vormde. Vanaf het stuwmeer werd een netwerk 
van leidingen gezien die naar steden op vele kilometers afstand leidden. De bemanning 
was nu gewend aan verschillende en veranderende omgevingen. Ze kwamen tot de 
conclusie dat de binnenwereld niet zo dichtbevolkt was als de bovenwereld, maar het 
volgende primitieve tafereel was onverwacht. Want in een onbewoond land waar geen 
tekenen van beschaving waren, kwamen de camera’s op een tijdsbestek dat terugging 
tot de oude geschiedenis. In dit gebied zagen ze eigenlijk een primitieve stam met 
speren, bogen en pijlen tegen een vijand vechten. Er is niets nieuws onder de zon, 
zelfs een door de mens gemaakte zon niet. 

Ongehinderd en onbeschadigd betraden het Amerikaanse rondvleugelvliegtuig en haar 
bemanning van zes man eindelijk weer het luchtruim van de Noordelijke IJszee. Op de 
top van de keel naar de buitenwereld toe namen ze een positie in toen de kompassen 
werden gestabiliseerd en het ronde vleugelvliegtuig op weg was naar het geheime 
luchtstation in Brits-Columbia. Enthousiaste ambtenaren zouden wachten om te horen 
of de bemanning van de vredesmissie erin geslaagd was om de kracht van het land met 
eer te tonen. Als ze dat hadden gedaan, zou de schaamte van het jaar ervoor teniet zijn 
gedaan.

Een nieuw universeel woord PEACE was in alle landen in het binnenland geflitst, of de 
inwoners nu Duits of Scandinavisch spraken of de oude taal van de wereld. Maar zelfs 
toen al wisten de Amerikaanse leiders bij de heroverweging van het resultaat van de 
reis naar het binnenland dat er naties aan de oppervlakte waren die zouden zijn 
gekomen om te vechten als hun grondgebied zelfs onopzettelijk was geschonden. 
Bij de landing merkte de bemanning op dat ze bijna 24 uur op de missie waren 
geweest. Ze werden rustig thuis verwelkomd. De commandant legde kort uit dat de 
missie succesvol was geweest. De bemanning verslond het ontbijt en viel in hun bed. 
De belichte film werd van het schip verwijderd en naar het verwerkingslaboratorium 
gebracht. Twintig uur aan foto’s zou het visuele resultaat zijn van het vakmanschap van 
de cameramannen. Later, toen de film werd gemonteerd, zouden de bestudeerde 
meteorologische gegevens, samen met de opname op de navigator’s tape track, en 
de radioconfrontatiedialoog, de VS voor het eerst worden voorzien van een grafisch 
begrip van de wereld in onze wereld, dat duizenden jaren verborgen was gehouden. 
Na de ontwikkeling van de films zouden de foto’s de innerlijke atmosfeer van wolken 
en regen en zelfs een enorme onweersbui laten zien, waarbij bliksemschichten op 
dezelfde angstaanjagende manier flitsten als aan de oppervlakte. De debriefing 
duurde enkele dagen en deskundigen uit de hele Verenigde Staten en Canada 
werden opgeroepen voor een gesprek. 

Samenvattend was de conclusie van de vlucht naar de holle aarde dat (1) de rassen in 
het binnenland van de aarde niet vijandig of oorlogszuchtig waren, en (2) de Nieuwe 
Duitsers zich nu bewust waren van de mogelijkheden van Amerika’s ronde vleugels en 
waarschijnlijk “hun luchtmacht niet significant genoeg hadden herbouwd voor een 
hernieuwde agressie tegen hun oude vijand. Misschien nog belangrijker, werd 
opgemerkt dat de Nieuwe Duitsers, die echt de Duitsers van de bovenwereld waren in 
een nieuwe omgeving, geen enkele vijandigheid hadden getoond tegen de 
ongewapende Amerikaanse bezoeker die ze zeker hadden herkend. Misschien brak er 
een nieuwe dag aan. 

De volgende vraag die de VS zich zou moeten stellen, zou niet militair maar politiek 
van aard zijn. 

Wanneer en hoe zou het het best mogelijk zijn om een bilaterale relatie met alle of een 
deel van de naties in de binnenwereld aan te gaan? 
Er zouden dertig jaar voorbijgaan voordat dat probleem zou zijn uitgewerkt. 

Opmerkingen over bronnen 
Op een dag zullen historici het drama van de Admiraal Richard Byrd excursies naar de 
Polen en in de aarde herschrijven om een gedenkwaardig ontbrekend hoofdstuk aan de 
Amerikaanse geschiedenis toe te voegen. Het waren Byrd’s vluchten, ongeacht de 
laatste rampzalige, die zijn opvolgers ertoe aanzetten om de zoektocht naar de 
“legendarische” Binnenwereld voort te zetten en te bewijzen dat deze echt was. Kort 
geïnterviewd voor dit hoofdstuk was Kapitein R. Davies van de vlucht van 1947 met een 
Amerikaans rondvleugelvliegtuig naar het midden van de aarde. Het meest overtuigend 
van de teruggekregen informatie waren de beeldcomposieten die de eerste kaart van 
het holle interieur van de Bovenwereld vormden. 

De auteur kreeg een volledige lijst van de aanwezigen en een beschrijving van de dienst 
en de definitieve begraafplaats van de voormalige Duitse dictator. De stoffelijke resten 
van Hitler zijn sindsdien twee keer verplaatst. De openbaring van in Duitsland 
gebaseerde oorlogsaspiraties op verschillende Zuid-Amerikaanse locaties werd 
geschetst om de lezer te laten zien dat er zich na de Tweede Wereldoorlog twee 
afzonderlijke Duitse takken ontwikkelden, één in de richting van Bodland - en de andere 
verborgen in de uitgestrektheid van niet-ontgonnen Zuid-Amerikaanse gebieden, 
voornamelijk onder de leiding van de nazi’s. De andere tak was in de richting van 
Bodland. 





 NAAR HET VOLGENDE HOOFDSTUK