Dimensies - Hoofdstuk 24


1-11-2 Spiegelbeeld / Reflectie (mijn dimensie)

Daar staan we dan elke morgen minimaal eenmaal per dag ons zelf te bekijken of 
onze haar, make-up, pukkels en onze kleren goed zitten om ons toonbaar te maken 
in de buitenwereld. Weer andere lopen de godganselijke dag in dit stuk glas te 
kijken of er misschien een rimpeltje zich aan het vormen is. De spiegel is werkelijk 
een stuk glas wat het menselijk leven niet gemakkelijker heeft gemaakt. Sinds de 
spiegel uitgevonden is (rond 1507) is de mensheid ook anders geworden. Voor het 
eerst kon de mens zichzelf zien niet alleen via water maar nu ook thuis binnen in 
een kamer.

Maar we gaan even verder in op, niet de spiegel maar het spiegelbeeld en de 
reflectie. Want wat we in dat stuk glas zien, is een reflectie van ons of van het object 
wat er in te zien is. Deze reflectie kun je aan honderd mensen laten zien en honderd 
zullen het weer anders zien. Kleine details zullen verschillen en men zal hoog en laag 
beweren dat het zo is. Zo ziet een knappe vrouw niet haar schoonheid maar ziet deze 
de eerste rimpel en haar ondergang van haar eigen. Een man ziet zijn kracht maar 
na een nacht goed gedronken te hebben ziet hij een walgelijk gezicht wat niets anders 
is als een dronkaard. De spiegel liegt nooit maar de interpretatie van het beeld door 
de aanschouwer wel.

Maar vele mensen zijn bang om werkelijk diep in een spiegel te kijken en dat heeft 
een duidelijke reden. Weinig mensen kijken in elkaars ogen, bang dat ze zijn voor 
het onbekende. En wat dat onbekende is, is duidelijk en noemen wij de ziel. Via de 
ogen kan men in andermans ziel kijken en is hun hele hebben en houden een open 
boek. Ongemerkt en soms ongewild zijn er mensen die zoveel mogelijk hun ogen 
willen afhouden om gezien te worden. Nu sta je voor een spiegel, je kijkt naar je 
gezicht en dan zien jouw ogen het spiegelbeeld van de ogen en een vreemd gevoel 
komt er naar boven. Je hebt je eigen ziel gezien en gevoeld! Sta je er voor open en
je spiegelbeeld van je ogen kan je veel vertellen. 

Maar sta je voor de spiegel en je gaat jezelf verheerlijken of je bent bezig met het 
vinden van rimpels of ongemakken dan praat je niet over iets magisch maar je praat 
over ego. Ego die meent je te moet laten zien dat er zaken zijn die moeten veranderen, 
aangepast moeten worden om beter op de markt te staan naar de buitenmens toe. 

Reflectie, oftewel spiegelbeeld is meer want wat als het een dimensie is vanwaar 
misschien andere energie komt? Nu weet ik dat er mensen zijn die even een glimlach 
krijgen want wat men in de spiegel ziet is toch het exact evenbeeld van wat het laat 
zien voor die spiegel! Waarom ziet iedereen dan het net even wat anders? Wat is 
het dat zelfs jij jezelf anders ziet dan dat misschien de werkelijkheid is! Er zijn 
momenten dat je meer ziet in de spiegel dan dat je het zelf bekijkt rechtstreeks. 
Een spiegel blijft toch een mysterieus ding dat kennelijk weet energie te reflecteren 
en soms toch een glimp van te laten zien. Of je nu wilt of niet de informatie komt bij 
je binnen. 

Reflectie kan ook zijn dat je terug ziet, voelt of hoort van hetgeen tegenover je staat 
of zit. Het reflecteert jouw beeld, misschien wel jouw gedachten, gevoel of handelen. 
Een reflectie kan een glimp zijn maar ook langere tijd aanhouden. Doch op dat 
moment is een ding gaande, je ziet je eigen energie terug in een ander, of een of 
ander voorwerp.

Maar stel je eens voor, is het misschien niet die andere dimensie die juist even je pad 
kruist of even open staat in een moment dat je even verder bent dan alleen om je eigen 
vlees en bloed? 


1-12-1 Holografie

Voorwoord
We hebben al diverse mogelijke delen aangehaald over de vraag van dimensies en 
dan kunnen we er niet onderuit om holografie niet te vernoemen. Natuurlijk alles om 
ons heen is verbonden en zou hier in dit boek moeten staan maar dan denk ik dat 
we de zaak nog gecompliceerder maken als dat hij is. Of is het niet gecompliceerd 
en is het een stof die wij mens niet willen of kunnen zien?

Beschrijving
Holografie (Grieks: holos = volledig en grafein = schrijven) is een manier om een 
driedimensionale afbeelding van een object te maken, met gebruik van een plat vlak 
in de vorm van een fotografische film of sensor, of een ingegraveerde structuur. 
Door de afbeelding uit verschillende hoeken te bekijken lijkt het platte beeld te 
veranderen zodat de indruk van een ruimtelijk, driedimensionaal beeld bestaat. 
Het beeld bestaat echter niet echt maar wordt gerepresenteerd door plaatsen waar 
licht aanwezig is en door plaatsen waar minder of geen licht aanwezig is. 
Het resultaat kan alleen vanuit een beperkte hoek worden waargenomen. 
Zie de foto’s, die dit laatste illustreren. Door de breking van het (witte) licht zijn in 
deze afbeeldingen veelal de kleuren van de regenboog zichtbaar.

Een andere term voor holografie is golffrontreconstructie.


1-12-1a Werking

Eenvoudig uitgelegd
Als men door een venster kijkt, krijgt men op het netvlies een beeld dat door de 
ooglens wordt gevormd uit alle binnen de beeldhoek door het venster op het oog 
gevallen golven. Met een bepaalde (fysisch-)optische truc is het mogelijk, een 
momentopname te maken van deze golven zoals ze het venster passeren; de 
daarbij gebruikte film of beeldsensor neemt dan de plaats in van het genoemde 
venster. Deze opname – hetzij een ontwikkelde film, hetzij een digitaal bestand 
van de opname door de beeldsensor – heet nu het hologram, een opname dus van 
alle golven die op dat ene moment door dat venster kwamen. Wordt dit hologram nu 
opnieuw belicht door een laserbundel, dan worden de golven die tijdens de opname 
door het raam binnenkwamen, als het ware gereconstrueerd (vandaar ook de term 
„golffrontreconstructie”). De golven die door het venster kwamen, kwamen uit 
verschillende richtingen, zodanig dat men (binnen de beperking van de raamkozijnen) 
‘diepte’ zag. Met de herstelde golven ziet men nu dezelfde ‘diepte’. Er zijn ook 
hologrammen die met gewoon licht (dus zonder laser) uitgelezen kunnen worden. 
Bekende voorbeelden daarvan zijn die op de eurobiljetten en de bankpasjes.

Door een kleiner venster ziet men minder diepte, doordat men minder ver van 
opzij kan kijken. Hetzelfde effect treedt op bij een hologram: hoe kleiner het hologram
is, des te minder ver men van opzij kan kijken en des te minder diepte men dus te 
zien krijgt.





NAAR HOOFDSTUK 25