Toen het later die dag donker werd, werd de Amerikaanse kolonel geblinddoekt naar
Zwitserland teruggestuurd.
Acht dagen later was de Wolfgang Bar in Bern, Zwitserland, het toneel van een vreemde
ontmoeting toen dezelfde Amerikaanse kolonel Williams getuige was van de ooit zo
correct geklede Von Runstedt die de bar inveegde met twee personeelsleden, waaronder
de air ace wiens gezicht hij had gezien in de puinhoop van Von Runstedt. Enkele minuten
later zwaaide de bardeur weer open en generaal George S. Patton stapte naar binnen,
gekleed in helm, verkreukelde veldkleed en hoge laarzen. Patton leidde zijn groep naar
de tafel, waarna de Duitsers opstonden, de formele groeten uitwisselden, en het ensemble
ging zitten en bestelde drankjes. Von Runstedt vroeg om whisky, en Patton, bourbon.
Na een snelle toast van een van de Amerikaanse stafofficieren, stond generaal Patton op,
bestelde een andere ronde en terwijl hij nog steeds op zijn voeten stond, slokte hij zijn
bourbon in één keer op. Hij keek Von Runstedt direct aan en riep uit: “Hel, generaal! Waar
vechten we tegen elkaar voor als de ergste klootzak ter wereld die S.O.B. Stalin is!”. Deze
inleidende opmerkingen zetten de toon voor de bijeenkomst, waarvan de rest nog steeds
geclassificeerd is.
Maar de militaire plannen die op dat geheime rendez-vous tussen de leidende geallieerde
en Duitse officieren werden overeengekomen, zouden voor altijd worden opgeschort.
Twee weken later vertelde een teleurgestelde Von Runstedt, terug op zijn hoofdkwartier,
aan zijn aanwezige officieren dat het plan van Patton in Bern door president Roosevelt een
veto was uitgesproken over zelfs de bezwaren van Churchill en Eisenhower. Von Runstedt
zei dat er nu geen hoop meer was om de oorlog te beëindigen, behalve door overgave van
de Duitse legers. “Er is niet veel tijd meer over voor het einde”, zei hij. “We zullen slechts
lang genoeg volhouden om al degenen die op de staflijst staan te verzamelen voor
overdracht naar het nieuwe land. Binnenkort zal het ieder voor zich zijn. Wat je ook doet,
zorg ervoor dat je je familie een veilige haven krijgt zolang er nog tijd is. Het is te hopen dat
ze op een dag met u mee zullen gaan in uw nieuwe huis.”
Toen hij zich tot Kurt Von Schusnick richtte en later een generaal maakte, stelde de
commandant hem voor en zei: “Deze dappere jonge luchtmachtofficier heeft de volledige
leiding over de nieuwe methode van evacuatie op een schip dat een ‘rondvleugelvliegtuig’
wordt genoemd. Veel vluchten in de toekomst hebben de opdracht gekregen om speciale
Duitsers naar het nieuwe land te brengen. Daarom zijn sommigen van jullie hier.”
Von Schusnick vertelde de groep vervolgens dat er dagelijks meer topduitsers naar het
hoofdkwartier en het nabijgelegen dorp zouden komen voor evacuatie. Het
rondvleugelvliegtuig zou minstens 20 lichamen vervoeren die als kordon zijn verpakt en elke
man zou slechts een minimum aan persoonlijke bezittingen meenemen. Von Schusnick zei
dat hij de komende maand minstens twee keer per dag met een volle lading VIP’s naar
Argentinië zou reizen, waar hij het nieuwe land zou ensceneren. Wat Von Runstedt betreft
merkte hij op, zodat iedereen kon horen: “Mijn plicht is uiteindelijk om de gerespecteerde
generaal Von Runstedt mee te nemen naar beneden wanneer de verdediging hier niet
langer kan worden gehandhaafd”.
Onverwacht antwoordde Von Runstedt: “Bedankt - nee! Ik blijf liever achter en word liever
een gast van de Engelsen in hun gevangenissen. Beter om dat te doen dan die Beierse
korporaal en zijn nazi-aanhangers te dienen en zijn nazi-leger te trainen in het beloofde
land voor de volgende oorlog.”
In de weken die daarop volgden, nam Kurt Von Schusnick duizenden handgekozen
Duitsers, ongetwijfeld ook prominente nazi’s in vermomming, het land uit.
Maar ongeacht de Duitsers die op de lijst voor emigratie naar de Binnenwereld van het
Nieuwe Rijk kwamen te staan, lag de beslissing over wie er onder de lijst zou mogen
verblijven uitsluitend in handen van de Bodlanders die binnenkomende Duitsers
screenden bij de ingang van de tunnel in Brazilië en ook op een geheim vertrekpunt voor
de Binnenwereld ergens in Argentinië. Enkele miljoenen Duitsers uit nazi-Duitsland
werden in dertig jaar tijd door de Bods afgewezen als ongeschikt voor het
staatsburgerschap in de Binnenwereld van Nieuw Duitsland. Velen van hen die de
toegang werd geweigerd waren nazi’s die niet naar Oost- Duitsland konden terugkeren
onder het Sovjet-communisme of uit angst voor gevangenisstraf in de Federale
Republiek West-Duitsland wegens oorlogsmisdaden, vluchtten vooral naar Brazilië, waar
het Duitse apparaat in de oorlog ongehinderd bleef floreren.
Ondertussen zette Kurt’s broer, Eric Von Schusnick, een ander rondvleugelvliegtuig in
om speciale documenten, plannen, medische benodigdheden, kostbaarheden en
benodigdheden uit Duitsland te verwijderen. Hoewel een groot deel van het hout dat
nodig was voor de Nieuwe Duitse wereld door de tunnel of shute in Brazilië ging, werden
bepaalde benodigde voorwerpen snel door de opening van de Zuidpool naar het nieuwe
land gevlogen. De ronde vleugels waren eenvoudig te bouwen, hadden weinig
bewegende delen en hadden weinig onderhoud nodig. Hun belastbaarheid werd alleen
bepaald door het volume.
Tijdens een van de operaties maakte Eric von Schusnick herhaaldelijk reizen vanuit de
zuidpool van de aarde naar het oppervlak van Antarctica, waar het rondvleugelvliegtuig
tonnen ijs oppakte, ze eronder hing en ze in een zoetwaterreservoir deponeerde voor
de bewoners van een nieuwe nederzetting. Dat was de diversiteit van het nieuwe ronde
vleugelvliegtuig dat de Venusiers de Duitsers hadden helpen bouwen. Terugblikkend
geven de geïnterviewden in 1978 toe dat de kolossale kracht en het meervoudig gebruik
van hun beperkte aantal ronde vleugelvliegtuigen, aangevuld met het beperkte
luchtvrachtvervoer vanuit Bodland, niet alleen de geboorte van hun nieuwe natie mogelijk
maakte, maar ook de ontwikkeling ervan met veertig jaar versnelde.
De Amerikaanse immigratiedienst beseft nu dat de Duitsers veel naoorlogse afhankelijke
personen naar hun nieuwe wereld hebben verplaatst door middel van visa met tijdelijk
verblijf in de VS, de Caribische eilanden of Brazilië. Ongeacht de routing, bleef het tij van
de Duitse mannen en vrouwen hun naoorlogse wegen naar het nieuwe land nemen. De
Duitsers in Duitsland hielden het geheim en er vonden geen verzendingen of ernstige
lekken plaats. Naarmate de onderstaande nederzettingen zich uitbreidden, werd extra
technische hulp gezocht in het vaderland en deze kolonisten, zoals de Duitse huurlingen
uit 1572, volgden dezelfde route. Maar in 1948 passeerden ze in een ontspannen 24 uur
door de mantel naar het binnenland in plaats van de drie generaties die het hun Duitse
soldaat voorouders en familieleden had gekost.
De shute of lift of treinreis, zoals het genoemd werd, was niet langer vervelend of moeilijk.
In 1953 had het tot twee miljoen Duitsers naar beneden getransporteerd en
honderdduizenden Duitsers naar de buitenwereld gebracht.
In 1958 werd Kurt von Schusnick getroffen door een hartaanval als gevolg van de zware
werklast in de jaren 1944 tot 1948 in de rondvleugelvliegtuigen van Nieuw Duitsland.
Deze man, die de hoogste Duitse onderscheidingen had verdiend en wiens naam op
de lijst van Churchill stond als een vijand die niet onteerd moest worden, stierf in zijn
bloeitijd op 38-jarige leeftijd - nooit om het Nieuwe Duitsland beneden volledig te zien
bloeien met de appel, de peer en de druif, waarvan hij en anderen de zaden hadden
meegenomen om te worden getransplanteerd.
In datzelfde jaar nam Eric, die ook in Nieuw Berlijn woonde, Kurt’s familie, waaronder
de jongste zoon David, mee naar huis en was bereid om hen te steunen in
overeenstemming met een pact dat hij en zijn broer jaren eerder samen hadden
gesloten.
Alle officiële nieuwe Berlijnse records begonnen in het jaar 1945, toen werd begonnen
met het storten van de benedenverdieping van het tien hectare grote hoofdgebouw.
Tegenwoordig is het hele regeringscomplex gehuisvest in dit ene
atoombombestendige gebouw, waarvan de muren zes voet dik zijn. De ministeries in
dit staatshuis zijn onder andere het hoofd van het staatskantoor (Hitler II), het ministerie
van Financiën, de minister van Defensie voor de luchtmacht, de marine en het leger,
het ministerie van Gevangenissen, het ministerie van Vervoer, enz.
Het Staatshuis is in het centrum of het ovaal van Nieuw Berlijn. De straten zijn de
spaken die uitstralen van het Staatshuis en de lanen zijn nooit eindigende cirkels die
zich met tussenpozen in de stad bevinden. Het land is vlak en er zijn geen rivieren die
elkaar kruisen.
Vandaag de dag heeft Nieuw-Duitsland 18 miljoen mensen, waarvan ongeveer acht
miljoen mensen, waarvan ongeveer acht miljoen bommen hieronder. Anderhalf miljoen
mensen wonen in Nieuw Berlijn. Er zijn 40 miljoen afstammelingen van de oude
Duitsers van de expeditie uit 1572, waardoor er ongeveer 60 miljoen Duitsers te laat
in de holle aarde zijn aangekomen, plus natuurlijk de vroege aankomst van Bod van
30.000 jaar voordat het er in 1980 slechts 36 miljoen waren. De stad Nieuw-Berlijn
heeft nu staatsscholen en ziekenhuizen, en de hele metropool wordt bediend door
een monorailsysteem met in Duitsland geproduceerde auto’s en bussen als het
andere vervoermiddel. Hoewel de eerste woningen door de Bodlanders werden
gebouwd in hout en geprefabriceerd, zijn veel van de nieuwe woongebouwen die nu
in aanbouw zijn, van cement, baksteen en plastic gevelbekleding en dakbedekking,
omdat er nog steeds een tekort aan hout is op het dorre Duitse bezette continent.
De belangrijkste kerk is Luthers, maar er zijn nog verschillende andere
kerkgenootschappen. Een gereformeerde katholieke kerk werd opgericht na 1945
toen Hitler I verordineerde dat er geen afgodsbeelden in mochten staan, behalve de
figuren van Christus aan het kruis. De eerste predikanten en priesters werden van
bovenaf naar beneden gehaald. Huwelijksrituelen kunnen tegenwoordig zowel
seculier als burgerlijk zijn, maar elk samengesteld lid van het parlement mag de
ceremonie ook uitvoeren.
Net als hierboven in 1945 werd Hitler uitgeroepen tot staatshoofd (functionerend als
premier en president) over het Duitse Reichstaad, bestaande uit een onder- en
bovenhuis.
NAAR HET VOLGENDE HOOFDSTUK
|